Trybunał Konstytucyjny wydał dzisiaj bardzo ważny dla branży reklamowej wyrok – orzekł, że art. 37a ust. 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym jest niezgodny z art. 21 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
– Po publikacji orzeczenia wraz z uzasadnieniem nasza Kancelaria dokona dokładnej analizy stanowiska Trybunału oraz oceni wpływ wydanego orzeczenia na już obowiązujące uchwały reklamowe czy na nośniki legalne, które podlegały demontażom w związku z wejściem w życie tych uchwał i upływem okresów dostosowawczych – mówi r.pr. Izabela Wąsowska lider Działu Nieruchomości MKZ Partnerzy.
W dniu dzisiejszym o godzinie 10.30 Trybunał Konstytucyjny opublikował wyrok wydany na posiedzeniu niejawnym w sprawie połączonych pytań prawnych Naczelnego Sądu Administracyjnego: czy art. 37a ust. 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1945, ze zm.) w zakresie, w jakim „przewiduje obowiązek określenia w uchwale, o której mowa w art. 37a ust. 1 powołanej ustawy, warunków i terminu dostosowania istniejących w dniu jej wejścia w życie, wzniesionych na podstawie zgody budowlanej, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych do zakazów określonych w tej uchwale, bez zapewnienia ustawowych podstaw i trybu dochodzenia odszkodowania przez podmioty, które są zobowiązane do ich usunięcia”, jest zgodny z art. 2, art. 21, art. 64 ust. 1 i 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz z art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175, ze zm.).
Niezgodność z Konstytucją
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 37a ust. 9 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2023 r. poz. 977, ze zm.) w zakresie, w jakim przewiduje obowiązek określenia w uchwale, o której mowa w art. 37a ust. 1 powołanej ustawy, warunków i terminu dostosowania istniejących w dniu jej wejścia w życie, wzniesionych na podstawie zgody budowlanej, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych do zakazów określonych w tej uchwale, bez zapewnienia ustawowych podstaw i trybu dochodzenia odszkodowania przez podmioty, które są zobowiązane do ich usunięcia, jest niezgodny z art. 21 w związku z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Ponadto Trybunał Konstytucyjny postanowił umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.
W ustnym uzasadnieniu TK wskazał, że w tym wypadku mamy do czynienia z pominięciem prawodawczym. Sędzia sprawozdawca podkreślił, że uchwały reklamowe bez ustawowych podstaw odszkodowawczych dla nośników legalnych nie mogą funkcjonować. Nie rozwinął jednak w tym zakresie uzasadnienia.
Trybunał w większości orzeczeń wskazuje, że w przeciwieństwie do orzeczeń stwierdzających niekonstytucyjność istniejącej treści normatywnej, orzeczenie o pominięciu ma skutek ustalający niekonstytucyjność tego stanu rzeczy oraz zobowiązujący prawodawcę do zmiany tego przepisu, niezbędnej dla realizacji norm konstytucyjnych.
Sprawa rozpatrywana była łącznie ze sprawą P 15/20 pod wspólna sygnaturą P 20/19.
Świadczymy opiekę prawną w całej Polsce. Zachęcamy do kontaktu z liderką działu zajmującego się problematyką uchwał krajobrazowych – r.pr. Izabelą Wąsowską.
Czytaj również:
Wpływ uchwały krajobrazowej na funkcjonowanie przedsiębiorstw
